Anneler Günü…
Bir kart, bir karanfil, bir telefon mesajı değildir sadece.
Bazı annelerin kalbinde tarifsiz bir sızı vardır…
Bazı gülüşlerin ardında saklı gözyaşları...
Bugün Elazığ’da bir anne olarak benim hikâyemi okuyun istedim.
Bir kadın yazar… Kalemimde hüzün, yüreğimde sabır…
Üç çocuk annesiyim.
Bir kızım vardı…
Sekiz yaşında cennete uğurladım evladımı.
Hani derler ya, “ciğerin yanması”…
Lakin o yanış anlatılmaz, sadece yaşanır.
O gün, dünya durdu…
Sadece anılar kaldı geriye ve sessizce büyüyen bir acı…
Lakin hayat devam etti.
O acının tam ortasında, iki küçük el tuttu yüreğimi…
İki oğlum oldu benim dayanağım.
Ve bir anne…
Yani benim annem…
Bir çınar gibi dimdik durdu yanımda.
Acımı paylaştı, evlatlarımı büyütmeme yardım etti.
Tencerede sevgi pişirdi, gözyaşlarımı mendiliyle sildi…
Bir anne olarak bugün diyorum ki:
“Bir çocuğumu toprağa verdim…
İki evladım Rabbime emanet.
Bugün onların gülüşüyle, nefesiyle Anneler Günü’nü yaşadım.
Bir yanımda tarifsiz bir hüzün…
Lakin öte yanımda şükür, umut, dua var.”
İşte hayat böyle bir şey…
Bir elim mezar taşında,
Diğer elim çocuklarımın başında…
Bir gözüm ağlar,
Öbürü gülümser…
Ve başımda bir çınar gibi duran bir anne varsa…
Dünya yıkılmaz.
Çünkü anne, sadece doğuran değil,
Yıkıldığında seni yeniden kaldırandır.
Anneler Günü öyle bir gün ki…
Bazısı çiçekle kutlar,
Bazısı dua ile…
Bazısı evladının başını okşar,
Bazısı mezar taşını…
Lakin her anne kutsaldır.
Ve her evlat, annesinin yüreğinde ömür boyu yaşar.
Bugün Elazığ’da bir annenin evinde iki çocuk kahkahası yankılanıyor.
Arka odada, başında beyaz tülbentiyle bir anne gözleriyle onları izliyor.
Cennette olan bir evladın adı ise her nefeste, her duada…
Anneler Günü işte böyle bir gün…
Eksik lakin tamam.
Acılı lakin umutlu.
Sessiz lakin güçlü.
Yazının sonunda kalem susar,
Yürek konuşur:
“Evladımı cennete, ömrümü anneme, geleceğimi de oğullarımı da Rabbime emanet ettim.”
Anneler Günü kutlu olsun… Gönlü yaralı annelerin duası kabul, evlatların yolu açık olsun.
Elazığ’dan, Harput’un serin sabahından,
Bir anne duasıyla bitirelim:
“Evlatlarımın ayağı taşa değmesin…”
